Eran as 9 h. cando partimos, é ainda que o día amañecía con perspectivas moi boas, a maña era fria coma o demo, cortaba a pel; as veiras do camiño conservaban a xeada da noite; pronto empezou a quecer o sol e a roupa semellaba sobrar, estabamos chegando a Mosteiro onde nos sairon a saudar unhes xabaris que se preguntarian; a onde iban ises tolos aquelas horas.