DESAFIO PONTEVEDRA 4 PICOS
12.05.2018
Fai pouco máis dun ano, cando varios componentes do
BttNocelo fomos a Ponferrada a participar na mítica 101 Peregrinos. Acórdome
que rematamos aquela faena moi cansados e co, Nunca Mais, grabado nas nosas
cabeciñas… Pero aquelo durounos apenas unha semaniña, logo empezamos a buscar
algunha experiencia parecida para poder facer o seguinte ano e, cando nos demos
conta, xa estábamos apuntados a Pontevedra 4 Picos 2018. Sabiamos que iba a ser
duro xa que 130kms polo monte e coronando 4 montes da zona non iba ser un
paseo… Pasamos un inverno duro de entrenamento, cada un como puido, xa que o
tempo non acompañou moito para poder sair a rodar. Algúns fóronse quedando polo
camiño por diversas circunstancias e chegado o momento alí nos plantamos en
Pontevedra: Pepe, Mingos, Vallejo e Javi e para ter representación en ambas
categorías repartímonos Pepe e Javi para facer a 4 Picos e Mingos e Vallejo
para facer a 2 Picos.
Chegamos o día antes a Pontevedra e chovía a cántaros e as
previsións, según que móbiles, eran moi malas para o día da carreira… En fin,
chegados a este punto, non podíamos botarnos atrás…Recollemos os dorsais e
aproveitamos para facer algo de turismo pola zona vella da cidade, cenamos por
alí un bo entrecot para levar os depósitos cheos para o día seguinte e fómonos
cediño para cama. O tempo seguía revolto e de noite oíanse os chaparróns de
cando en vez, tocaría mollarse…
As 7 da maña tocou o
despertador anque podía perfectamente tocar unha hora antes xa que xa todos
estábamos mais que despertos, os nervios estaban a flor de pel, coma de
costumbre. Primeira cousa mirar pola ventana, a cousa seguía bastante fea aínda
que non chovía. Despois de debatir sobre a indumentaria mais apropiada para
aquel día, fomos desayunar o bar, recollemos os bártulos e fomos hacia o Pazo
da Cultura de Pontevedra onde era a salida. Impresionante o ambiente que alí se
respiraba, a saída sería dentro do Pazo,
algo de agradecer xa que o día estaba fresco. A saída para a 4 Picos era as 8.30
da maña e a de 2 Picos sería media hora mais tarde. Colocados na grella de
saída uns minutos antes para coller un bo sitio, vimos que o sol asomaba polas
ventas do edificio, incrible parecía que o día se iba arranxar.
Con puntualidade inglesa, deu comezo a proba, mais de 1400
bikers espallados polas calles de Pontevedra. O primeiro kilometro e medio
neutralizado e logo de terminarse o asfalto cada un ó seu… Non tivemos moito
tempo de relajarnos xa que comezamos a subida
o primeiro pico Castrove. Brillaba o sol e comezamos a sudar pronto,
había bastante aglomeración de bikers
pero sin chegar a facer tapón.
Debido a que todo o mundo estaba “fresco” o ritmo que se imprimiu na
primeira subida foi considerable, o pulsómetro marcaba xa as pulsacions máximas
xa nos primeiros kms, eso non podía ser bo, quedaba moito por diante… A verdade
que enseguida chegamos á cima, apenas 14 kms e o primeiro pico conquistado,
impresionantes a vistas dende ali arriba pero o aire era frío e non podíamos
pararnos moito, unha boa baixada moi rápida pero sen perigo levounos o primeiro
avituallamento. Impresionante a variedade de comida que podías encontrar:
Bebidas isotónicas, auga, coca cola, sanwiches, naranxas, plátanos, sandía,
donuts e incluso gominolas, menuda festa! Continuamos cos depósitos cheos
llaneando e atravesando algún que outro pobo e xa, un pequeño percance, un
biker que iba adiantándome tranquilamente foiselle a roda dianteira nunha rama
e embolcou encima de min, era unha zona non moi rápida e non houbo consecuencias,
unha risadiña e continuamos. Enseguida tocou ascender o segundo pico: Acibal,
dende abaixo vianse unha antenas de telefonía que mesmo rozaban coas nubes…
pois alí había que ir según decían. Empezamos a subir por pista relativamente
boa ainda que as veces puñase moi moi para arriba. Menos mal que na metade da
subida había outro avituallamento para repor as forzas, apenas uns minutos de
descanso e continuamos e no km 42 coronamos o 2º pico. Logo tocaba baixar outra
vez e disfrutar das fermosas vistas do impresionante Lago Castiñeiras e xa con
dirección a Pontevedra, a ruta pasaba polo Pazo da Cultura onde nos deran a
saída, os participantes da 2 Picos xa rematarían alí e os demais terían outro
avituallamento e continuarían en busca dos picos que faltaban. Sorte para
Mingos e Vallejo que xa poderían descansar, logo de 4 horas xa case se
agradecía pero as sensacións a esas alturas eran bastante boas e nin sequera
nos plantexamos retirarnos, había que terminar como fose. Levabamos case 60km e
faltaban case 70 pero nós ó noso… Despois de llanear por unha fermosa senda a
beira do rio fomos deixando atrás outra vez a cidade para empezar de novo a
ascensión en busca de mais antenas concretamente o monte de A Fracha. Pasamos
por uns pobos con unhas calles empinadas de cemento que quitaban o alento para
logo seguir monte arriba, agora si, unhas cantas veces houbo que botar o pe o
chan para non facer moitas valentías, había que reservar forzas porque ainda
quedaba outro pico, e alguns decían que
era o peor! Na subida encontramos a un compañeiro dos Biciclistas que nos acompañou un bo anaco ata chegarmos a
metade da subida onde había outro avituallamento. O cansancio xa era moito,
debido a que nas baixadas as pernas enfriaban e logo había que volver a subir,
eu xa levaba un bo anaco con calambres, a cousa non pintaba ben. Pepe iba
diante a uns 50-60 metros e, sin querer, iba tirando de min e, pouco a pouco
cheguei o avituallamento. Pero o estómago xa estaba un pouco asqueado de comer
sempre o mesmo e non apetecía comer nada daquilo anque algo habría que meterlle
o corpo. Uns trozos d sandía, plátano, algo de chocolate… e vámonos que fai
frio, non podíamos enfriar moito máis senon sería peor. Por fin coronamos no km
75, cansados pero contentos por que tiñamos unha baixada onde relaxar as
pernas. Baixada bastante perigosa xa que tiña moita pedra solta e había que ir
moi atentos.
Pero chegados o final da baixada, apenas uns metros de
llaneo e outra vez para arriba, esta vez a antena víase demasiado lonxe…
atravesamos varios pobos con pendientes impresionantes que case non se daban
subido a pe, a forzas xa flaqueaban pero chegamos a metade da subida, outro
avituallamento. A idea era parar aquí un bo cacho para descansar en condicions
xa que eran moitas horas de pedaleo pero o aire era moi frio e non podíamos
estar moito tempo parados asique continuamos. A pista era bastante boa, algo
rota por momentos pero con unha inclinación constante pero non moi agresiva.
Ibamos un grupo duns 15 ou 20 bikers mais ou menos o mesmo ritmo cousa que fixo
a subida moito mais levadeira do que se esperaba, e case sen darnos conta
coronamos o monte Xaxán no km 104. Agora si que as vistas merecían unhas fotos,
impresionante o que dende alí se pode ver nun día claro como o que tiñamos.
Todo o esforzo merecera a pena solo por divisar esa paisaxe. Dende alí apenas
20 kms de baixadas técnicas, moitos
sendeiros entre eucaliptos e algún que outro repecho de postre. Como eramos uns
poucos, houbo un momento que nos deixamos levar por unha baixada e perdémonos,
menos mal que o gps púxonos outra vez no rumbo os poucos kms. Pontevedra estaba
os nosos pes, despois de facer uns sendeiros o longo do río e callejear polas
calles da cidade entramos, por fin, no Pazo de Congresos, despois de 9 horas e
10 min e 125kms. Parecía incrible pero ali estábamos…Reto Conseguido!!
Recuperamos forzas a base de pasta e fruta e a disfrutar
dunha ducha quentiña, cousa de agradecer despois de tantas horas de esforzó.
Algo incrible cando se trata de tanta xente e ter ese nivel de atención tanto
nos avituallamentos, na liña de meta, nos cruces de carretera, no percurso con
quads e motos… simplemente xenial… Noraboa a toda a organización! Unha ruta que
fará historia tanto nas nosas vidas como na de moitos amantes do Btt.
Un placer e vémonos na próxima.
No hay comentarios:
Publicar un comentario