AVENTURA A RÉGUA
Sabado, 4 de Xuño de 2022
Seis da maña. Toca o despertador… os ollos coma platos e sorriso de orella a orella… a
pesar do horario o día prometía e o corpo sabíao… Hoxe a ruta iba ser
totalmente diferente ó que estábamos acostumbrados.
Saída dende Verín e destino… o país veciño Portugal,
concretamente Cais Da Regua. Nada menos
que 120 km prácticamente sin desnivel. Xa sei que parece imposible pero nada
mais lexos da realidade… Prácticamente a totalidade do recorrido polo país
veciño iba ser unha antiga via do tren habilitada agora para as bicicletas ou
para recorridos a pé. Que vos parece?? A cousa pintaba moi, moi ben…
Xa había tempo que os nosos amigos de Verin facían esa ruta
anualmente e cada vez que escoitabamos falar dela se nos puñan os dentes
largos, asique non foi nada difícil concretar unha fecha para poñernos man a
obra.
A semana anterior as tormentas apareceron polo horizonte e a
noite antes non pintaba nada ben pero xa estaba planeado, asique as 7.30 horas
alí estábamos: Paco, Beni, Pepe, Higinio, Nando, Mingos, Samuel e Javi cas
mochilas nas costas, os chubasqueiros e as bicis listas para aventura. Ca maña
fresquiña ameazando choiva arrancamos pola Ecovía que nos levaría a percorrer
os 20kms que nos separaban da frontera portuguesa a caron do río Támega e logo
ata o centro de Chaves onde pasamos a través da área recreativa para coller
logo un cacho de asfalto ata coller a antigua vía do tren. Por suposto todos
xuntiños e sin prisa, xa que todos tiñamos os permisos pertinentes para pasar
todo o día.
Así fomos por unha senda duns 2 metros de ancho
perfectamente sinalizada por entre infinidade de pobos onde nos topábamos cos
antigos apeadeiros, alguns rehabilitados e outros abandonados pero que lle
daban un aire nostálxico a ruta. Nun deses pobos esperábanos un avituallamento
natural a base de cereixas que a esas
horas da maña estaban frescas e exquisitas. Como ainda era cedo non había
ningún “guardia” por alí vixiando polo que supuxemos que non lles importaría
que collésemos unha poucas para recuperar forzas, quedaba aínda moito que
pedalear…
Entre risas e charlas os kilómetros pasaban bastante rápido,
xa que con unha inclinación máxima de 3 ou 4% non te dabas conta de que estabas
a subir anque non deixabas de pedalear.
O primeiro pobo de importancia por onde pasamos foi Vidago
onde a senda estaba perfectamente adoquinada e algún cacho ainda en obras.
Decir que en todos os pobos que cruzamos se ve o interés que poñen en que esa
ruta esté en condicións, cousas que deberíamos de copiar aquí pola nosa terra.
En Vidago non houbo parada de rigor anque algún xa lle
apetecía unha paradiña e un pinchiño
pero non houbo unanimidade a hora de decidir polo que continuamos a caron do
campo de golf do Gran Hotel Vidago Palace.
A próxima parada Pedras Salgadas, alí xa levabamos unha boa
chea de kms nas pernas e sí que fomos en busca dunha terraciña para descansar
as pernas e tomar uns “finos” e algo de picar.
20 minutiños e arrancamos… pero vaia, apareceu unha nube e
empezaron a caer catro gotas pero das gordas… que facemos?? Pois tampouco houbo
unanimidade nesta ocasión (menos mal que eramos poucos) e, os mais valentes
puxeron os chuvasqueiros e arrancaron e, os mais listos, quedaron debaixo do
paraugas esperando a que escampara e así foi, dez minutos mais tarde parou de
chover e continuamos ca ruta. Decir que, curiosamente, os que arrancaron
chovendo non se mollaron nada e os que quedamos esperando a que parase
tampouco… asique mellor para todos.
Asi fomos co grupo dividido ata Vilapouca de Aguiar, onde
logo nos volvemos xuntar xa que había que catar as bebidas isotónicas que nos
ofrecía ese pobo. Mentres tanto polo camiño íbamos disfrutando das paisaxes que
nos ofrecía a ruta, montañas de roca viva cortadas para o paso do tren que,
agora se convertira en bikers, moitas veces en paralelo ca autovía que pasaba a
centos de metros por enriba de nos cuns viaductos de infarto… impresionante!
A ruta iba transcorrendo entre pistas de terra, algo de
asfaltada, cemento, etc pero sempre en
perfecto estado para o paso dos ciclistas ou paseantes sen deixar en ningún
momento a antigua via do tren, era casi imposible facer mais de 10 kms sen
baixarse a sacar unha fotos, algo así había que inmortalizalo…
O ultimo pobo importante antes da meta Vilareal, aquí a via
do tren converteuse nunha auténtica ciclovía que xa nos gustaría para algunha
carretera nacional, co asfalto perfecto, dous carriles cas correspondientes
liñas blancas impolutas… para quitarse o sombreiro.
Xa solo nos quedaba baixar ata a Regua, digo baixar porque
realmente está máis abaixo pero case non se apreciaba polo desnivel constante
de toda a ruta. Este último cacho sí que estaba en peor estado e con bastante
pedra, ainda así algún empeñouse en dar algo de lume e o grupo volveu a
separarse entre os que levaban présa e os que íbamos disfrutando da paisaxe…
Volvémonos a xuntar cando chegamos a unha ponte de ferro onde
quitaron parte da vía do tren e o resto eran vigas de ferro onde solo quedaba
unha pequena pasarela para pasar a pé ca bici ben collida, xa que se caía por ali abaixo, xa te podías despedir dela
para sempre… aquelo non era apto para xente con vértigo…
Logo dunhas 8 horas de bici e unhas paisaxes de vértigo
chegamos á Regua, non sin antes pasar por inmensos viñedos feitos nas faldas
das montañas que, unha vez mais, nos iban deixando ca boca aberta. Cos móviles
cheos de fotos e con algo de fame dispuxemonos a comer unha boas talladas de
cabrito, regado cun viño verde e demais licores para rematar unha xornada top
para recordar e, por suposto, para repetir. Esperemos que o ano que ven se
animen mais xente do clube porque realmente merece a pena.
Ruta moi asequible para xente que esté mediamente rodada e
que lle guste disfrutar do entorno que nos ofrece esta maravilla de zona aquí
moi cerquiña da casa…
As 8 da tarde xa solo quedaba cargar as bicis no bus do
Calahorra e disfrutar da viaxe de volta, agora sí, sentadiños e relaxados e co
convencimento de haber pasado un día maravilloso de bici que non esqueceremos
en moito tempo… O ano que ven mais…
Vémonos no monte…
.jpg)
Reportaxe fotografico Álbum 1
