BTTNOCELO

 uta “Desafío Terras do Turonio” 2022

Sabado 7 de Maio de 2022

Xa facía tempo que os Nocelos lle botamos o ollo a esta ruta. Todos os anos nos gusta facer algunha deste calibre mais que nada para obligarnos a sacar algo mais de nos e someternos a esforzos mais grandes dos que facemos habitualmente.

Polas circunstancias do Covid tivemos que esperar ata este ano para poder visitar por fin, as terras do Turonio. Unha ruta de 107kms para facer en parella ou 60km para facer de forma individual.

Alí nos plantamos: Joao e Samuel, Mingos e Ramón, Sandro e David, Beni e Paco, Pepe e Javi e por último por unha “serie de catastróficas desdichas” cos seus compis… o amigo Nando que tuvo afrontar o reto en solitario.

Alguns xa fomos de víspera para evitar o estrés de pegarse o madrugón e o sábado mentres almorzábamos no hotel La Colina, pola ventana podíamos ver a liña de saída e todo o ambiente que alí había, todo un luxo…

As 9.00 da maña ali estábamos todos preparados para salir, o día estaba despexado e temperatura prevista rondaría os 25- 26 grados, asique tocou dar cremita e encher ben os botellos de auga

Uns 500 participantes tomamos a saída cara os montes de Tomiño, o primeiro km neutralizado ata salir da cidade e logo cada un ó seu ritmo. Logo de un par de kms xa comezamos a primeira subida duns 5-6kms, normal xa era de esperar… Tiñamos hora de corte para poder facer a ruta larga, deberíamos de chegar o km 40 antes de 3hrs senon seríamos desviados pola ruta corta. Non nos podíamos durmir asique levabamos ese estrés adicional para os primeiros kms da ruta e por diante quedábamos 4 subidiñas das boas pero a eso viñemos e eso faríamos.

O sol xa empezaba a picar, sorte que a maioria da ruta transcurría a sombra dos pinos na primeira parte e de eucaliptos na segunda, algo que agradecer nun día tan caluroso. Cando rodabas en grupo ibas oindo ós demais bikers que xa coñecían o terreo que falaban do “muro”. Se lle chamaban así seria por algo e vaia se era… algo mais dun km de parede vertical onde ata os mais frioleiros non volverían a ter frío no que quedaba de ruta. Pero logo de subir esa ainda quedaban outras duas antes de chegar ó corte polo que non podíamos despistarnos nadita se queríamos pasar.

Os avituallamentos eran abundantes con fruta, barritas e bebidas isotónicas. Todo o que un biker necesita, quizais se botou de menos algo máis contundente en algún deles, xa que son moitas horas de esforzo e o corpo precisa de inxerir calorías…

O largo do camiño fomos cada equipo situándonos no lugar que correspondía, nada que facer contra os nosos compis Joao, Samuel, Mingos e Ramón que xogaban noutra liga e levaban mais “presa”…

A pesar dos nervios de poder chegar ó corte e a dureza da ruta non podíamos deixar de disfrutar as preciosas vistas que nos deparaba a ruta, dende os cumios podíamos divisar o mar e as praias, algo que nós que somos de interior nos encanta especialmente e facía que, por momentos nos olvidaramos da calor e do acumulado.

Pouco a pouco fomos chegando á zona de corte. Lástima dos amigos Paco e Beni que non puideron pasar por escasos 10 min. Algo que nos pareceu moi inxusto pero as regras son as regras. Con eles chegou tamen Nando que ó non levar compañeiro tamen tuvo que facer a ruta corta polo que nese punto se separaron os nosos camiños, unha pena anque disfrutaron doutras cousas boas tamén por chegaren a meta antes cos demais…

Bueno, pois pasado o corte, xa podíamos relaxarnos algo mais, pensábamos que o peor xa pasara pero equivocámonos, o peor ainda estaba por vir, as horas pasaban e o sol caía con xustiza e as subidas eran duras, duras pero o peor de todo eran as baixadas onde supostamente se podería descansar un pouco as pernas. Pero deso nada! As pistas estaban moi rotas pola auga do inverno con moita pedra que te facía ir moi tenso e con moito tino porque unha caída nesas circunstancias sería desastrosa. Aínda así disfrutamos dalgunha fervenza que caía polo monte que mesmo parecía de película. Aproveitamos para lavarnos o polvo da cara e para refrescarnos e algún aproveitou a bañarse tipo Spa e refrescar tamen o resto do corpo. Está claro que non todo iba ser sufrir…

A ruta estaba prácticamente sin sinalizar, solamente nalgún que outro cruce peligroso. O uso de gps era mais que necesario, eso facía que tivesemos que ir mais atentos ainda e algunha que outra vez tocou dar a volta por interpretar mal as indicacións, outra dificultade añadida.

A verdade que nos sorprendeu a cantidade de montes que había na zona e o escarpados que eran para estar tan cerca da costa.

Os kms iban pasando e as horas tamen e por momentos, a cousa puñase dura pero ó ir en parexa sempre hai algún que nese momento vai mellor e tira do outro e así “piano, piano” vaise facendo o camino.

A última subida duns 3.5 kms fíxose especialmente dura, o cansancio dos kms añadiaselle un sol abrasador que che daba na cachola sin piedade. Afortunadamente non foi toda a subida xa que logo pasamos a unha zona de sombra e agradecémolo de verdade…

Non tivemos que lamentar ningunha avería mecánica anque si, o gps a falta de 10kms da meta esgotou a batería e quedamos a “escuras”. Por sorte topamos cuns bikers do Clube dos Biciosos que sí levaban o gps e nos guiaron ata a meta. Fomos xuntos os últimos kms xa que un deles iba bastante mal físicamente e costáballe seguir o ritmo pero conseguiron chegar a meta, dende o BttNocelo lles mandamos un saúdo e a ver se nos vemos nalgunha mais.

Pois pasadas as 5 da tarde chegamos a meta. 107km, 2500mts de acumulado, 26 grados e case 8 horas pedaleando. Un día duro… ou non… como se suele decir: sarna con gusto…

Decir que os primeiros do clube chegaron sobre 1 hora diante, xa dixen que levaban mais presa…

Nada mais pasar a meta, foto de rigor e a comer un bo plato de pasta cunha CocaCola para recuperar. Alguns, en cambio, xa paparan uns entrecots mentres esperaban e unha cantas cervexas.

Fin de semana diferente, fantástico, pondo a proba os corpos e facendo o que mais nos gusta, pedalear…

Solo queda dar a noraboa os organizadores polo este evento desta magnitude e por facernos disfrutar/sufrir por estas maravillosas terras do Turonio…

Vémonos no monte…