XVII Marcha MTB Villa de Sanabria
Domingo, 25 de Xuño de 2023
Comeza o verán e, con el, a ola de calor… pero aínda así os
Nocelos estábamos apuntados por primeira vez a XVII Marcha MTB Villa de
Sanabria. Xa había tempo que a tiñamos no punto de mira e desta vez 8
integrantes do clube nos dispuxemos a disfrutar desta ruta por terras de
Castilla. O noso amigo Etxebe recién chegado do País Vasco tamén estaba
inscrito pero un lío a noite anterior cunhas sardiñas e unhas 1906 fixeron que
abortara no último momento, unha pena…
Pepe, Mingos, Ramon, Beni, Nando, Sergio, Angel e Javi ali
estábamos o pé do Castelo de Sanabria puntuales para recoller os dorsais.
Chegamos con tempo e grazas a iso ainda nos deu tempo de solventar algún fallo
mecánico de última hora…
Ambiente espectacular, e o sol xa relucindo con forza. As 9
en punto dábase a salida os mais de 400 participantes que tomaban as calles do
pobo para logo poñer rumbo ó monte. Empezamos atravesando unhas veigas por uns
carrouchos e por unha zona de pouca vexetación, aquelo non pintaba nada ben,
era un día onde se iban alcanzar temperaturas altas e faría falta algo de sombra.
Un par de kilómetros mais adiante, xa nos metemos por uns
carrouchos a par do río, con moita
sombra e incluso fresco que viña de vez en cando, se a cousa seguía así
o disfrute estaba asegurado. Así trancorreu a primeira parte do percurso, por
zona de pouco acumulado e rodadora, mais que nada para que non se amontonase
moito a xente e o pelotón se fose soltando.
Enseguida se fixeron grupos, entre os que están mais en
forma e os mais rezagados pero con apenas uns metros de distancia. Chegamos o
primeiro avituallamento líquido e nin sequera paramos, de momento a cousa iba
ben. Tan ben iba que chegados ó punto de separación entre a ruta corta coa
larga, decidimos por unanimidade tirar pola larga, sobre o papel parecía que
non fose moi dura e íbamos ben de forzas e, a pesar de que xa empezaba a facer
calor, prácticamente transcurrira case todo pola sombra.
Gran error que cometemos! Polo menos eso era o que se falaba
en canto empezou a gran subida duns 8-9kms con tramos de mais dun 20% de
desnivel e prácticamente sin descanso. Por algo decían que a ruta larga era
nivel físico e técnico Alto… Pista bastante
rota, calor sofocante e baixa forma física, todo abocaba o desastre…
O grupiño dos pros parece que solventaron a subida sin
grandes dificultades pero o grupo de atrás tuveron que sacar forzas de onde non
había para coronar a cima, entre andaina e bicicleta foron chegando a zona de
control de paso, onde aproveitaron para coller auga e refrescarse.
Logo quedaba baixar, algo en principio máis fácil pero a
pista estaba bastante rota e había que agarrarse os machos para non
descabalgar. Así fomos indo ata enlazar outra vez coa ruta corta e empezaba o
bonito outra vez. Sendeiros e mais sendeiros entre castiñeiros e carballeiras
que, a pesar do cansancio, nos facían afrontar o final de ruta cun sorriso
continuo. Realmente increíble. En calquer esquina, detrás dun carballo ou dun
castiñeiro alí aparecía o fotógrafo oficial da ruta, facendo fotos de todo o
mundo, tanto dos primeiros coma dos últimos, ninguén quedou sin retratar! Algo
que non sucede en todas as rutas. A organización un dez xa que sabían que era
un día de moito calor e nos avituallamentos nos trataban coma reis, naranxas,
plátanos, sandía, roscón, aquarius, auga… e xeo! Que ben que se agradecía!
O grupo de atrás non tardaron en collelos os ciclistas
escoba sempre cun bo rollo increíble e animando en todo momento para poder
chegar a meta. No penúltimo avituallamento estaban os pros esperando,
supostamente para entrar todos xuntos en meta, ou eso dixeron anque as malas
lenguas dicen tamén que xa iban cansados de dar lume… Fose como fose alí nos
xuntamos para chegar o final xuntos, algo tamén pouco habitual…
Seguimos entre carrouchos e ainda houbo tramos de mollar os
pés, algo que tamen se agradecía, os termómetros xa marcaban mais de 30 grados
a mediodía… e inda faltaba para chegar a meta. Entre risas uns e choros e
calambres outros, fomos chegando a meta sempre animados polos pilotos escoba da
organización. Chegados a Sanabria xa solo quedaba a mítica subida o Castelo
pola calzada principal onde a xente se pon os lados a animar. Un último esforzo
e a meta xa estaba esperándonos. Agradecer de novo a organización que nese
último esforzo lle axudaron a algún empuxando cas mans e animando ata conseguir
chegar a meta case sin aliento…
Conseguido! Chegados a meta, xa solo quedaba descansar,
ducharse e disfrutar da comida a beira do río nun paraxe espectacular no que o
sufrimento se convertiu en disfrute total do ambiente, do lugar e das persoas
que nos topamos…
Outra ruta mais que quedará apuntada nas axendas para os
vindeiros anos. Noraboa o clube ciclista El Pinar por organizar algo tan bonito
e tan exitoso. Grandes!!!
Dende o clube BttNocelo queremos facer unha mención especial
ó noso compañeiro Samuel que non puido acompañarnos desta vez, por estar
pasando por uns momentos difíciles. Moita forza e vémonos no monte…
 |
